Hoi lieve Laura,
Goh, die onrust. Ik herken dat wel, en in alle eerlijkheid: ja, natúúrlijk heeft het met de leeftijd te maken. Mid-life, daar zitten we nu zo ongeveer, statistisch gezien dan. Maar goed, we hoeven niet allemaal in een crisis te belanden. Als we maar keuzes kunnen maken. Op tijd. Zoals jij, met je werk. Een nieuwe koers. Ik vind het spannend voor je en dapper van je! En tof vind ik het ook, want je bent met mooie (sociale) projecten bezig. Dus: voorrrrral doorgaan!
Ik ben nog steeds heel blij met mijn werk, maar (want) ik heb ook wel echt heel veel afwisseling. Verschillende opdrachtgevers in verschillende branches voor wie ik verschillende klussen mag doen. Zo ben ik nu blogger, communicatieadviseur/projectleider én schrijfcoach. Mij hoor je niet klagen. O ja, en ook nog fijn: ik heb tijd over voor mezelf. Lees: energie over. Dus ik kijk eens rond in en om mijn huis – binnenkort ook echt míjn huis – en zie dat daar ook wel wat tijd en aandacht in mag worden gestoken. Paar likkies verf, zeg maar. En wat reparaties.
Jij bent ook ondernemer, hè. Jij moet het ook hebben van tevreden opdrachtgevers, die jou weer ergens anders aanbevelen. Van je goede naam. ‘Die moet je hebben, die is betrouwbaar, goed, komt haar afspraken na.’ Zo werkt het in elk geval bij mij, zo heb ik al jaren klus na klus.
Leg mij dan eens uit, Lau, hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ik voor klusjes thuis keer op keer achter mensen aan moet bellen? Je zou komen, je zou bellen, je zou een offerte sturen? Máánden zijn wij bezig geweest om iemand terug te laten komen omdat hij slecht werk had geleverd, wat een levensgevaarlijk gladde buitentrap opleverde. Máánden heb ik een mannetje gebeld dat bij ons thuis nog een wifiverbinding en telefoonlijn zou komen herstellen. Nu heb ik iemand anders gevraagd, stuur ik dat mannetje een app omdat ik een code nodig heb en krijg ik als antwoord: ‘Jammer dat het zo moet lopen.’ WTF? Wat dacht je van ‘Sorry dat ik het heb laten afweten?’ ‘Sorry dat ik heb gezegd dat ik deze week zou komen en zonder tegenbericht niet ben geweest?’ ‘Sorry dat met mij geen afspraken te maken zijn?’ En dan de schilder: die zou langskomen om te kijken wat ik wilde laten doen. Drie kwartier heb ik zitten wachten, toen heb ik hem gebeld. Hij was het vergeten. Kwam vervolgens wel binnen tien minuten, stond ook binnen tien minuten weer buiten met de mededeling dat hij z’n prijs zou appen. Dat is nu een week geleden. Vanavond komt schilder 2, want ik ga niet zitten wachten tot schilder 1 tijd heeft om een offerte te maken. Maar het zal schilder 1 niet uitmaken, want hij zat toch tot aan de bouwvak vol. Voor mij tien anderen.
Serieus, Lau, hoe is dit mogelijk? Als ik zo met mijn klanten zou omgaan, zat ik toch echt héél snel zonder werk! ‘Ja, je krijgt vandaag of morgen je persbericht.’ En dan een week niets laten horen. ‘Je wilt teksten voor een nieuwe website? Prima, na de zomer ben je de eerste. En die offerte? Ik kijk wel ff. En dan app ik wel een prijsje. Een keer.’
Zie je het voor je? Niet dus. Maar waarom kan het dan in dat ‘klus-circuit’ wel? Waarom pikken we het dat mensen hun afspraken niet nakomen, waarom willen we met die mensen überhaupt nog zaken doen?
Ik vrees: omdat we afhankelijk van ze zijn. Ik kan geen kozijnen lakken zonder spetters en druipers. Ieder z’n vak. Zij zijn misschien geen helden met tekst, maar who cares? Lekker belangrijk, een spelfout op de factuur. Nee, dan zo’n dikke opgedroogde druppel op je kozijn. Daar kijk je dagelijks tegenaan. En dat wil ik niet. En dus zit ik vanavond om 19:00 uur klaar voor schilder 2. In de hoop dat deze wel komt, én tijd heeft vóór de bouwvak. Want ik ben dat wachten beu. Er moet gewerkt worden.
De melk is op 