Geld

Hi Marjolein,

Deze blog gaat over geld. Geld maakt niet gelukkig zeggen ze. Hoewel het niet hebben van geld wel ongelukkig kan maken. We moeten daar dus een balans in vinden.

Mijn leven is nogal turbulent geweest met de tijd. Gelukkig zitten we alweer even in rustig water. Ik heb tijden gekend waarin ik geld als water verdiende en er zijn tijden geweest waarop ik het op zijn zachtst gezegd helemaal niet breed had.

Van een scheiding is bekend: je wordt er financieel niet beter op. Uiteindelijk was mijn scheiding duurder dan mijn hele huwelijk destijds, om maar een voorbeeld te geven. Direct na de scheiding had ik twee banen, maar ik hield maar net mijn hoofd boven water. Voor rekeningen was ik bang. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat ik echt op de armoedegrens zat. Gelukkig is me creativiteit meegegeven en dus lukte het me om er met weinig middelen toch wat van te maken. Daarbij had ik ook het geluk dat ik soms hulp kreeg: zo kreeg ik van mensen voor de inrichting van mijn nieuwe flat lampen en van mijn ouders een mooie slaapbank. Maar anders had ik van een matras met kussens een leuke bank gemaakt. Via marktplaats zocht ik op gratis af te halen meubels die ik met een likje verf pimpte. Klapstoeltjes hebben ze bij de IKEA voor 5 euro. Ik heb er drie jaar op gezeten. Met kussentjes, want anders was de tafel te hoog, maar het was prima.

Voor de kinderen was het wel even wennen. Van meerdere, grotere cadeaus met Sinterklaas of op hun verjaardag kregen ze ineens maar één cadeautje. Boodschappen doen werd een zoektocht naar acties. Ik wist precies waar ik moest zijn voor de goedkope wasmiddelen. Ik schonk cola van een B-merk aan gasten. Iets wat ik daarvoor niet had gedacht.

Achteraf ben ik dankbaar voor die periode. Het heeft me een paar belangrijke inzichten gegeven. Een daarvan is dat ik goed in staat ben om voor mezelf en mijn kinderen te zorgen. Iets wat ik mijn kinderen allemaal wil meegeven: zorg dat je je eigen broek kunt ophouden. Ten tweede zijn mijn kinderen er een stuk nederiger van geworden. Dankbaarder. Daarvoor kon alles, ineens was dat anders. Ze hebben daarin moeten meeveren en dat hebben ze geweldig gedaan.

Het heeft me geleerd dat geld echt niet gelukkig maakt. Materiaal doet me niets meer. Hoe cliché ook, het belangrijkste zijn toch de mensen om je heen, mijn kinderen, mijn nieuwe, lieve partner. Maar het heeft me ook vooral geleerd hoe ont-zet-tend belangrijk mijn vrienden voor me zijn. Mijn vrienden die me altijd hebben gesteund. Bij wie ik ’s avonds laat kon uithuilen en die af en toe een saunabezoek voor me betaalden, omdat ik dat niet kon of me uit mijn bed trokken als ik het even niet meer zag zitten. Vriendschap valt niet te onderschatten. Het is een van de belangrijkste dingen die er bestaat. Dat merk je dus in tijden van crisis, maar ik ben me er sindsdien heel bewust van en ben ze er dagelijks dankbaar voor.

En nu we dus weer allemaal mooie dingen kunnen kopen, voel ik helemaal niet de drang om dat te doen. Sindsdien ben ik ‘klein’ blijven leven. Ik koop misschien iets eerder nieuwe kleding, dat is veranderd. Maar qua technologie hier in huis lopen we gigantisch achter. De tv is een tweedehandsje, de geluidsset al tien jaar oud. Sommige mensen vinden dat misschien armoedig. Het kan me echt niet boeien. We geven het geld liever uit aan leuke tripjes met het gezin en met vrienden, of vakanties.

Geld. Wat is dat nu eigenlijk? Dan kijk ik naar mijn nieuwe, dure mountainbike en dan denk ik: ben ik hier blij mee? Jazeker. Echt. Zou ik hem kunnen missen? Jazeker. Ook. Het is maar materiaal. Wel materiaal dat me helpt bij een beleving, maar toch. Als je je eraan gaat hechten, doet het pijn als het weer weg is, zo leer je dan. En dat is zo fijn. Dat gebeurt me namelijk niet meer.

Liefs, Laura

Advertentie

Bindingsangst

Ha Marjolein,

Ik vond het maar weer eens tijd voor een blog. Ik heb er in de tussentijd al vier geschreven, maar ik heb er ook weer vier gedelete. Ik had geen behoefte om het te delen.

Ik zal blij zijn als 2017 voorbij is. Het is niet ons beste jaar. Het was een pijnlijk jaar, maar ook een leerzaam jaar. We leerden dat onze vrienden er onvoorwaardelijk voor ons zijn, als je je maar kwetsbaar durft op te stellen. Dat we door moeten zetten en het dan allemaal goed komt. Ook al zie je dat soms even niet. Dat je moet vechten voor wat je wilt bereiken en dat je dat kunt bereiken als je maar bereid bent in het diepe te springen en hard te werken.

Manlief vond een nieuwe baan. We hebben samen een traantje weggepinkt toen het gelukt was. Misschien niet zijn droombaan, maar met fijne, lieve collega’s. Twee maanden later diende zich een vacature aan voor een baan die hij al zo lang zo graag wilde hebben. Hij besloot met pijn in zijn buik toch maar te solliciteren. En waar het twee jaar niet lukte, kreeg hij nu die baan. Wat een dubbel gevoel. Maandag begint hij.

Ik maakte in de tussentijd ook een hoop mee. Onbetrouwbare opdrachtgevers en partners, rare sollicitatieprocedures en een aangeboden vaste baan bij een hogeschool, maar of ik wel even drie maanden wilde wachten. Aangezien ik daar geen tijd voor had, ging ik door. Ik kreeg een nieuwe klus. Een pittige, twee grote pilotprojecten die ik moet managen. Projecten die voor de organisatie meteen twee hele grote prestigeprojecten zijn. Een stuk PR dus ook meteen, presentatie hier en presentatie daar. Ik werd meteen in het diepe gegooid, maar ik genoot er ook van.

De organisatie is leuk en divers, het kennisniveau is hoog en de ambitie is groot. Binnen twee maanden kreeg ik de vraag of ik mee wilde doen met de assessments voor mijn functie, maar dan in vaste dienst. Een enorm dilemma, want het zijn pilotprojecten, dus wat gebeurt er na de pilot, als alles staat? Vind ik het dan nog leuk? Is er nog dezelfde dynamiek of wordt het dan routine? Juist dat creëren is zo leuk, het schakelen met de bouwteams, het strategische, maar ook de intensieve samenwerking met de teams.

Het was een zware beslissing, ook in het achterhoofd ons stressvolle afgelopen jaar, maar ik heb er nu toch voor bedankt. Ik sprak uit dat het aanbod te vroeg kwam. Daarbij is de werkdruk gigantisch en houd ik dit niet eeuwig vol. Ik weet ook dat dit komt omdat het twee piekprojecten zijn. Ze pieken op hetzelfde moment, dat maakt het pittig. Ik lig tegenwoordig om 23.00 uur op bed, want anders houd ik het niet vol. Best bijzonder voor een avondmens kan ik je vertellen.

Is het bindingsangst? Wie zegt het. Misschien ben ik in 2018 weer een stuk wijzer, als de pilots live zijn. Ik denk toch nog even na in de hoop dat het antwoord zich aandient. En ik hoop dat ik eindelijk rust vind, want ik ben er zoooo aan toe.

Liefs, Laura

 

 

We kunnen toch vrienden blijven?

Hi Laura,

Hoe is het nu? Je laatste bericht was geschreven in een heftige periode, is het rustiger nu? De zomer er overheen gegaan, een nieuwe klus, meer rust? Ik hoop het voor je…

Hoe gaat het nu met je… die vraag krijg ik bijna dagelijks. En dan kan ik vol overtuiging zeggen dat het goed gaat. Want het gaat écht goed. De zomer kwam op het juiste moment dit jaar. Na de dikke-shit-periode die vooraf ging aan De Beslissing uit elkaar te gaan, gevolgd door een periode van onzekerheid en geregel, kwam de rust. We woonden nog in hetzelfde huis, en hebben dat gedaan tot mijn ‘tegenwoordige ex’ zijn nieuwe huis had opgeknapt en ingericht. En we hadden lol. En gesprekken. En gingen samen naar feestjes, of uit eten, of naar het theater. We waren voor de omgeving een raadsel, maar wel een boeiend raadsel.

Net voor de zomervakantie kwam de verhuizing. En in de weken daarvoor: verdriet. Heel veel verdriet. Want besef. We zijn geen gezin meer. We wonen straks niet meer in één huis, samen met onze kinderen. We hebben het niet gered. Nee, geen twijfels, geen spijt. Maar wel heel, heel veel verdriet. En mensen die mij een beetje beter kennen, weten dat ik met grote bogen om verdriet heen wandel. Huilen? Een waste of energy. Maar jemig Lau, wat was dit verdriet onontkoombaar en in my face. En wat ben ik nu blij dat ik dat toen ben aangegaan. Want die verhuizing kwam, en de vakantie kwam, en ik ging met de kinderen naar Frankrijk (waar ex nooit heen wilde, en dan moet je Francofiel zijn… ;-)). En ondertussen werd mijn huis geschilderd. Weer terug van (een waanzinnig fijne!) vakantie kon ik mijn huis inrichten naar mijn eigen smaak, zonder enkel compromis. En thuis werd nóg meer Thuis.

En toen begon school weer, en moesten we het Echte Ritme oppakken, in co-ouderschap. Spannend vond ik dat, vooral voor de kinderen. Hoe gingen zij reageren op het gependel tussen twee huizen? Het altijd moeten missen van één ouder?

We zijn nu vijf weken verder en ik kan zeggen: het valt allemaal zó mee. De kinderen doen het supergoed. En zeker zo belangrijk: wij doen het supergoed. Want we staan nog steeds samen op feestjes. Hebben bijna dagelijks contact (want jemig, wat is het een praktisch geregel met die twee huizen!). Gaan uit eten, met de kids of met z’n tweeën. Hebben gesprekken, en lol. Meer contact dan we de laatste jaren in de relatie hadden. Raar toch. Maar het is zo. En onze omgeving vindt ons nog steeds een raadsel. Of ‘een interessant sociaal experiment’, zoals iemand zei. Of ‘the best divorce ever.’ Mooi toch.

Nee, nog altijd geen twijfels. In tegendeel. Ik weet dat we de juiste beslissing hebben genomen, op het juiste moment. En dat wordt elke dag bevestigd. In hoe we nu met elkaar kunnen omgaan. Maar ook: in hoe goed ik me voel in mijn huis. Ook als ik daar alleen ben. Rust en ruimte. Wat had ik dat – blijkbaar – nodig.

Ik zit goed in mijn vel. Mijn kinderen ook. En ik heb er een goede vriend bij. Want het kan dus. Vrienden blijven. Of worden.

xMx

Skip the drama

Lieve Marjolein,

Wat een weken waren dit. In de categorie, laten we deze maar heel snel vergeten. We werden behoorlijk op ons incasseringsvermogen getest. En dat zet je dan te denken. ‘No rain, no flowers’ zeggen ze. Daar houd ik me dan ook stevig aan vast. Maar soms mag het ook gewoon even klote zijn. En ik vind dat je dat moet kunnen zeggen, ook al weten we dat iedereen zijn eigen sores heeft, op een eigen niveau.

Ik ging weer eens naar mijn fijne coach, mijn rots in de branding in tijden als dit. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze. Ik moet op mijn lippen bijten om niet in huilen uit te barsten, maar ik houd de waterlanders binnen. Ik ben sterker dan ik dacht. Ik begin te vertellen. Ze roept tot drie keer toe: ‘maar Laura, wat wil jíj nu eigenlijk? Hoe voel jíj je?’ Ze merkt op dat ik weer probeer het schip drijvende te houden. Dat ik probeer mijn dierbaren te beschermen, terwijl ik zelf even een schild nodig heb.

Thuis praten en praten we. Proberen onze zinnen te verzetten. We maken afspraken om overeind te blijven. We spreken uit dat we allebei de druk voelen om sterk te blijven voor elkaar, maar dat we stiekem momenten hebben, waarop het allemaal even teveel is. ’s Ochtends is voor business, ’s middags is voor ontspanning besluiten we. Als de dag het tenminste toelaat.

We namen een besluit om de buurtcamping in Leiden een jaartje uit te stellen. Problemen met mankracht en voor ons dus teveel stress in een tijd als dit. Daar had ik verdriet van, maar het was beter zo. Mijn coach vroeg: waar haal jij nu je energie uit? Ik dacht: ik moet gewoon in beweging blijven, maar eerst wil ik weer fysiek en mentaal fit worden. Als je niet uitkijkt, wordt het een diep, donker gat en zie je geen perspectief meer. Dan wordt het een selffulfilling prophecy en dat helpt ons niet.

En dan de buitenwereld. Los van een aantal close vrienden die lief, behulpzaam zijn en een luisterend oor bieden (of bier komen brengen en dagelijks lieve sms’jes sturen), zijn er ook mensen die het niet begrijpen. Opmerkingen maken als ‘je kunt toch gewoon…’ en meer van dat soort uitlatingen. Waarschijnlijk allemaal goed bedoeld, maar soms kunnen mensen beter de zogenaamde oplossingen achterwege laten, als ze het niet begrijpen, of het niet constructief is.

Maar na een gesprek met een coach, zag ik ook het goede nieuws. Ik kreeg er bijvoorbeeld ook een leuke klus erbij, een strategische, daar geniet ik dan weer van. Ik wil een nieuw pad inslaan, maar ik moet accepteren dat het pad vertakkingen heeft en dat je soms met de wind mee moet waaien om uiteindelijk toch te komen waar je wilt zijn, al dan niet met een omweg. Focus houden, dat is lastig in tijden van stress. Je creativiteit daalt, je focus vervaagt. Weg stress dus. Maar zo gemakkelijk is dat dus niet.

Vriendin neemt me mee op sleeptouw. Ze sleurt me mee naar sportieve wedstrijden en naar de wellness. Ik kon aanhaken bij team Buurtcamping Den Haag, zijn alle uren niet voor niets geweest. Met mijn lief probeer ik vooral te vertrouwen in het goede en weer te focussen. Hoe moeilijk ook even. ‘Skip the drama, life just sucks every now and then’. Over tien jaar zien we waarschijnlijk waarom het nodig was.

Liefs, Laura.

Afspraak is afspraak. Of toch niet?

Hoi lieve Laura,

Goh, die onrust. Ik herken dat wel, en in alle eerlijkheid: ja, natúúrlijk heeft het met de leeftijd te maken. Mid-life, daar zitten we nu zo ongeveer, statistisch gezien dan. Maar goed, we hoeven niet allemaal in een crisis te belanden. Als we maar keuzes kunnen maken. Op tijd. Zoals jij, met je werk. Een nieuwe koers. Ik vind het spannend voor je en dapper van je! En tof vind ik het ook, want je bent met mooie (sociale) projecten bezig. Dus: voorrrrral doorgaan!

Ik ben nog steeds heel blij met mijn werk, maar (want) ik heb ook wel echt heel veel afwisseling. Verschillende opdrachtgevers in verschillende branches voor wie ik verschillende klussen mag doen. Zo ben ik nu blogger, communicatieadviseur/projectleider én schrijfcoach. Mij hoor je niet klagen. O ja, en ook nog fijn: ik heb tijd over voor mezelf. Lees: energie over. Dus ik kijk eens rond in en om mijn huis – binnenkort ook echt míjn huis – en zie dat daar ook wel wat tijd en aandacht in mag worden gestoken. Paar likkies verf, zeg maar. En wat reparaties.

Jij bent ook ondernemer, hè. Jij moet het ook hebben van tevreden opdrachtgevers, die jou weer ergens anders aanbevelen. Van je goede naam. ‘Die moet je hebben, die is betrouwbaar, goed, komt haar afspraken na.’ Zo werkt het in elk geval bij mij, zo heb ik al jaren klus na klus.
Leg mij dan eens uit, Lau, hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ik voor klusjes thuis keer op keer achter mensen aan moet bellen? Je zou komen, je zou bellen, je zou een offerte sturen? Máánden zijn wij bezig geweest om iemand terug te laten komen omdat hij slecht werk had geleverd, wat een levensgevaarlijk gladde buitentrap opleverde.  Máánden heb ik een mannetje gebeld dat bij ons thuis nog een wifiverbinding en telefoonlijn zou komen herstellen. Nu heb ik iemand anders gevraagd, stuur ik dat mannetje een app omdat ik een code nodig heb en krijg ik als antwoord: ‘Jammer dat het zo moet lopen.’ WTF? Wat dacht je van ‘Sorry dat ik het heb laten afweten?’ ‘Sorry dat ik heb gezegd dat ik deze week zou komen en zonder tegenbericht niet ben geweest?’ ‘Sorry dat met mij geen afspraken te maken zijn?’ En dan de schilder: die zou langskomen om te kijken wat ik wilde laten doen. Drie kwartier heb ik zitten wachten, toen heb ik hem gebeld. Hij was het vergeten. Kwam vervolgens wel binnen tien minuten, stond ook binnen tien minuten weer buiten met de mededeling dat hij z’n prijs zou appen. Dat is nu een week geleden. Vanavond komt schilder 2, want ik ga niet zitten wachten tot schilder 1 tijd heeft om een offerte te maken. Maar het zal schilder 1 niet uitmaken, want hij zat toch tot aan de bouwvak vol. Voor mij tien anderen.

Serieus, Lau, hoe is dit mogelijk? Als ik zo met mijn klanten zou omgaan, zat ik toch echt héél snel zonder werk! ‘Ja, je krijgt vandaag of morgen je persbericht.’ En dan een week niets laten horen. ‘Je wilt teksten voor een nieuwe website? Prima, na de zomer ben je de eerste. En die offerte? Ik kijk wel ff. En dan app ik wel een prijsje. Een keer.’
Zie je het voor je? Niet dus. Maar waarom kan het dan in dat ‘klus-circuit’ wel? Waarom pikken we het dat mensen hun afspraken niet nakomen, waarom willen we met die mensen überhaupt nog zaken doen?

Ik vrees: omdat we afhankelijk van ze zijn. Ik kan geen kozijnen lakken zonder spetters en druipers. Ieder z’n vak. Zij zijn misschien geen helden met tekst, maar who cares? Lekker belangrijk, een spelfout op de factuur. Nee, dan zo’n dikke opgedroogde druppel op je kozijn. Daar kijk je dagelijks tegenaan. En dat wil ik niet. En dus zit ik vanavond om 19:00 uur klaar voor schilder 2. In de hoop dat deze wel komt, én tijd heeft vóór de bouwvak. Want ik ben dat wachten beu. Er moet gewerkt worden.

Koersverandering

Lieve Marjolein,

Ik schrok best van je blog. Als iemand me vertelt dat hij of zij gaat scheiden, trekt dat bij mij iedere keer weer een litteken open. De pijn gaat nooit meer weg. Hoe goed je het ook regelt, scheiden is lijden. De pijn is diep. De pijn van je kinderen snijdt door je ziel. Ik kijk dan ook liever niet terug naar die tijd, heb dat boek dichtgedaan en dat blijft het. We gaan al tien jaar vooruit en dat je weer gelukkig kunt worden, daar ben ik het levende bewijs van. Geef het een paar jaar. Ik wens jullie dan ook allebei veel kracht, wijsheid en liefde toe de komende tijd, het komt goed!

Het is best bijzonder hoeveel mensen ik de laatste tijd spreek die op een kruispunt staan in hun leven, ook in hun werk. Soms vraag ik me af of het een gebrek aan zon is geweest de afgelopen maanden, maar ik denk gewoon dat het fases zijn.  Zelf heb ik iedere vijf jaar zo’n momentje wel. Soms klein, soms wat groter.

Tegendraadz bestaat bijna vijf jaar. Ook ik sta op een kruispunt. Zo merkte ik dat ik mijn werk minder leuk ging vinden. Het leek ineens allemaal zo zinloos. Dan kijk ik naar zoonlief, die protheses leert maken en mensen echt verder kan helpen en dan denk ik: leuk, ik verhoog de omzet voor ondernemers. Jippie. Zo ontzettend onbelangrijk. Misschien past het bij mijn leeftijd: de zoektocht naar zingeving.

Aan de andere kant zijn er best elementen in mijn werk die ik wél heel leuk vind. Zo houd ik van de hectiek, van dynamiek, snel schakelen en van een positieve vibe om me heen. Ik ben gevoelig voor energie en teveel negatieve energie zuigt me leeg. Ik besloot daarom meer tijd te maken voor dingen die ik leuk vind, zoals het buurtcampingproject waar we mee bezig zijn. Het aanlooptraject is best intensief, want we stuiten ook op veel weerstand, zelfs van mensen die bij dit project gebaat zijn. Egodingetjes vaak. Maar ondertussen krijgen we ook veel positieve berichten, mensen die heel enthousiast reageren en spontaan hun hulp aanbieden. Daar krijg ik dan weer energie van.

Op 7 juli is het zover. Een buurtcamping in Leiden. We kijken er enorm naar uit, want het wordt een te gek project met heel veel creativiteit en plezier. Een plek waar mooie mensen elkaar beter kunnen leren kennen en we kinderen uit lagere-inkomensgezinnen het weekend van hun leven kunnen bezorgen.

Het ruikt naar meer. En daarom heb ik de knoop doorgehakt en besloten een andere koers te gaan varen. Ik nam afscheid van mijn werkplek op de studio en ga de komende tijd meer energieke, creatieve en sociale projecten doen. De zon begint weer te schijnen, we kunnen weer buiten fietsen, meer lachen, buiten lunchen. Op naar de volgende vijf jaar Tegendraadz. Maar wel met een nieuwe koers.

Hou je taai,

Laura x

Stoppen voordat het lelijk wordt

Lieve Laura,

Vorige week werd mijn oudste tien jaar. Tien jaar! Dat maakte mij zomaar ineens tien jaar moeder. Ik vind dat nogal wat. Het bracht me ook even tien jaar terug in de tijd. De bevalling, die na 42 weken en 2 dagen werd ingeleid. En dan na een hele dag aan de monitor naar huis worden gestuurd, met een lege maxi-cosi. Geen beweging in te krijgen, dat kind. En dan tien minuten thuis zijn, en dat dán je vliezen breken. En dat je dan in een weeënstorm terug mag naar het ziekenhuis. Waar vervolgens alles weer op non-actief schiet. Dat er uiteindelijk zes man aan je bed staat om die baby eruit te krijgen, en dat je zelf te ver van de wereld bent om nog iets van die paniek mee te krijgen. En dat je uiteindelijk een (8,5 pond wegende) wolk van een baby hebt. En ineens moeder bent.

Tien jaar. Je weet niet hoe het is hè, als je moeder (of vader) wordt. Wat er allemaal op je pad gaat komen. Wat het je kost, en wat je ervoor terugkrijgt. Trek alle clichés maar uit de kast. Slapeloze nachten, voortdurende zorgen, chronisch tijdgebrek, oneindige liefde. Maar één ding had ik nooit kunnen voorspellen of bedenken. En dat is dat ik, precies op de tiende verjaardag van mijn kind, met mijn aanstaande ex aan een ouderschapsplan zat te werken.

We gaan uit elkaar, Lau. We hebben dat net voor de jaarwisseling besloten, en drie weken geleden aan de kinderen verteld. En aan vrienden en familie. De afgelopen maanden stonden in het teken van Het Grote Regelen: kunnen we het huis houden en zo ja, wie blijft er wonen (ik dus). Hoe ‘doen’ we het met de kinderen (co-ouderschap, om en om paar nachtjes bij papa en paar nachtjes bij mama). Hoe verdelen we de inboedel. En ga zo maar door. Jij weet er alles van, vermoed ik. Het is een rottijd, die volgt op nog veel meer rottijden want het ging (natuurlijk) al langer niet goed tussen ons. Na jaren proberen te verbeteren, eerst alleen en later met hulp, zijn we tot de conclusie gekomen dat het niet lukt en ook niet meer gaat lukken. Heel verdrietig. Maar ook: heel helder. En ook: weg druk, weg krampachtig ergens aan vasthouden, weg verwachtingen. Hallo opluchting. En tegelijkertijd: hallo schuldgevoel. Want die kinderen…

Ik sprak iemand over haar scheiding-volgens-het-boekje. Zij wist niets van mijn ‘situatie’, maar maakte de meest rake opmerking die ik in tijden heb gehoord. Toen ik zei dat alles wel héél makkelijk liep bij haar, zei ze: ‘Ja. Maar weet je? Wij zijn gestopt voordat het lelijk werd.’ BAF. Die kwam bij me binnen. Ik heb thuis verteld over die scheiding en over die opmerking. En we hebben ons voorgenomen hetzelfde te doen.

En dat lukt. Zonder druk op de relatie, zijn wij een goed stel. Een scheidend stel, maar met één gemeenschappelijk doel: we gaan dit goed afronden. Vooral voor onze kinderen. We regelen alles met respect voor elkaar, we gunnen elkaar over en weer het beste. We functioneren nog als gezin, vieren de tiende verjaardag van ons kind als gepast trotse ouders. Er wordt weer gezongen. CD voor jou, CD voor mij. Ik leef niet meer voor jou. Dikke lol. We gaan uit eten, samen of met vrienden. Naar het theater. Carnaval. We vallen elkaar niet af. Niet richting de kinderen, niet richting de buitenwereld. We vinden elkaar mooie mensen, maar hebben ons erbij neergelegd dat we niet langer het beste in elkaar naar boven halen. Dat we elkaar meer ruimte moeten geven om weer gelukkig te worden. En dat dat niet hoeft te betekenen dat we voortaan als gezworen vijanden door het leven gaan.

Stoppen voordat het lelijk wordt. Wat zou de wereld er toch mooier uitzien, als meer mensen dat zou lukken.

Liefs,

Marjolein

Jobhunting

Ha Marjolein,

Zoals je weet is manlief op zoek naar een nieuwe baan. Dat brengt mooie nieuwe contacten, leuke gesprekken, maar ook hilarische vacatures of recruiters en trajecten met zich mee.

Zo zoeken ze tegenwoordig vooral stagiairs met 5 jaar ervaring of seniors die voor een junior salaris willen werken, want hun bedrijf is immers ‘een fantastische place-to-be’ of leeromgeving met muchos ontwikkelmogelijkheid, vergeten ze even dat je senior bent en al die cursussen al eens gehad hebt, maar dat terzijde.

Ook vacatureteksten zijn onduidelijk. Als je denkt dat er een 200% match is op je profiel, hoor je in een gesprek dat ze eigenlijk iets heel anders zoeken dan in de vacaturetekst staat. Bijvoorbeeld een accountant met jaren ervaring in een heel ander vak. Bijzonder. En succes daarmee.

Ook recruiters die jou eerst willen ontmoeten voor je kunt solliciteren op een functie, of je even naar de andere kant van het land komt voor een koffie van een half uur, om vervolgens nooit meer wat van ze te horen, want o ja, die vacature, daar waren al twee kandidaten op gesprek en nee, dat konden ze telefonisch kennelijk niet even mededelen. Dat je vervolgens nooit meer wat hoort van zo’n recruiter, ondanks je behoorlijke cv, ook bijzonder.

Ik las laatst een vacaturetekst van een bedrijf dat ik toevallig goed ken. Die vacaturetekst was zo geschreven dat je dacht: ‘goh, daar wil ik werken!’ Maar als je het bedrijf kent, weet je dat dit een sterk staaltje arbeidsmarktcommunicatie is en de bedrijfscultuur totaal niet overeenkomt met waar ze pretenderen voor te staan.

Ook gesprekken kunnen heel misleidend zijn. Soms vraag je je af of opdrachtgevers en hun medewerkers personeelszaken zich wel bewust zijn dat zij in een gesprek (én het hele voortraject!) het visitekaartje van het bedrijf zijn. Zo maakte manlief ooit een gesprek mee, waarbij twee mannetjes (een ander woord heb ik niet voor dit soort) met de voeten op tafel onderuitgezakt het sollicitatiegesprek voerden. Alsof je er dan überhaupt nog wilt werken! Of mensen die niet terugbellen, of helemaal niet reageren op een brief of video waar je toch altijd werk in steekt. Of erger nog: die het af doen met een sms’je! Wow, denk je dan. Júllie zijn hier misschien wel degenen die vervangen moeten worden, maar goed.

Ook leuk: vragen als: ‘wat vind je van onze nieuwe website?’ Waarvan zij dan projecttrekker zijn geweest. Tja, wil je een eerlijk of een maatschappelijk correct antwoord? En als ik eerlijk ben, kan ik zeker meteen vertrekken? Haha.. Gut.

En dit zijn slechts onze ervaringen, maar we zijn hierin niet de enigen, weet ik. Het gebeurt veel en het is onprofessioneel. Is iemand niet geschikt, dan is het netjes om dat even in een persoonlijke mail of telefonisch te laten weten. Is iemand op gesprek geweest, dan bel je zeker even. Dat is toch niet zo lastig? En als je dat lastig vindt, dan ben je misschien niet geschikt voor die functie. Moeten zij maar eens over gaan nadenken. Tegenwoordig mag je eigenlijk na zo’n raar gesprek wel vragen: hoe vond u het zelf gaan? Nee, ik heb het even over jullie?

We zijn allemaal mensen, laten we respectvol met elkaar omgaan. Ook in die hele sollicitatieprocedure. Met alle freelancers en werkzoekenden in deze tijden, wel zo prettig.

Liefs, Laura

Doelloos

Ha Marjolein,

Sorry, het duurde even, een blog. Ik had er in mijn hoofd al twintig geschreven, maar ik voelde niet te drang om ze te delen. De afgelopen maanden waren vooral maanden om na te denken. Een nieuw jaar begin ik altijd met een aantal doelen. Nou, dit jaar dus voor het eerst eens niet. Niet omdat ik het niet wilde, sterker nog, ik vond het verschrikkelijk zo. Maar meer omdat ik focus miste. Ik wist vooral wat ik NIET (meer) wilde.

Urenlang voerde ik gesprekken met diverse mensen. Ieder met weer een andere kijk op de zaak, of een andere mening. Van ‘moet je doen joh!’ tot ‘te riskant, niet aan beginnen’. Tja, je wilt toch even sparren. Klinkt best vaag hè? Ja, dat is het ook. Het ging om mijn dromen. Die ik eerst nog heel helder had, maar die langzaam vervaagden. Omdat ik gegrepen leek door angst ofzo. Bijzonder slechte raadgever, ik weet het. Ik probeerde krampachtig vast te houden aan veiligheid, wat mij overduidelijk niet gelukkig maakte. Waardoor ik dus de afgelopen tijd vooral in een cocon zat na te denken over wat ik nu in vredesnaam moest.

Nou ben ik wel van mezelf gewend dat ik af en toe dat soort momenten heb, ik ben nu eenmaal snel verveeld. Maar ik kom daar in de regel snel uit en dit keer dus niet. Ik was even volledig de focus kwijt. Merkte dat ik ’mensenmoe’ was, had geen zin meer in borrels, feestjes en bijeenkomsten. Lag niet aan die mensen hoor, lag volledig aan mezelf. Ik was eigenlijk mezelf erg moe. Ik voelde mezelf een beetje een mislukkeling die altijd een kei is in adviseren, maar nu niet eens in staat was zichzelf richting te geven.

Dus heb ik mezelf wat meer ruimte gegeven. Niet hop, presteren, doorgaan. Even pas op de plaats, tijd om na te denken. Wat is dit? Wat voel ik? Wat kan ik doen, in kleine stapjes? En vooral dat laatste, daar ben ik mee aan de slag gegaan. Beter in kleine stapjes vooruit dan stil blijven staan tenslotte.

En dus was deze eerste maand er een om die focus terug te vinden. Normaal focus ik weer in december. Dit jaar doen we het gewoon een maand later. Of desnoods twee. Even nadenken over wat ik wil. Ik voel langzaam mijn energie terugstromen. Ik beloof je meer te schrijven.

Liefs, Laura

Koortsstuipen

Ha Laura,

Ze achtervolgen me de laatste tijd: de koortsstuipen van mijn dochtertje – nu al weer járen geleden gelukkig. Maar deze week komen ze steeds weer voor. In een gesprek met een vriendin – het ging over hoe zij ambulances met een bepaalde gebeurtenis associeert. Dat herkende ik, alleen was die gebeurtenis bij mij anders. Dochter in de ambulance, 2,5 jaar oud.
Een dag voor dat gesprek was ik naar een film, waarin een kind in een wachtkamer stuipen kreeg. Het was een vrij onbetekenende scène in de film, maar ik merkte dat het veel deed. En vervolgens lees ik een Facebookherinnering, waarin wij samen een hele post-uitwisseling hebben over die verrekte stuipen en hoe heftig en hoe weinig daarover bekend is. Dus. Tijd voor verandering, Lau. Toen hadden we onze blog nog niet. Nu wel.

Koortsstuipen. De thuisartswebsite (https://www.thuisarts.nl/koortsstuip/mijn-kind-heeft-koortsstuip) zegt erover:

“Bij een kind met koorts kunnen plotseling heftige schokken en trekkingen optreden aan beide armen en benen. Dit noemen we een koortsstuip. Deze trekkingen kunnen enkele tot 15 minuten duren en gaan vanzelf over.

Soms houdt het kind even op met ademen. Daarna is het kind vaak suf en niet goed te wekken. Een uur na het begin van de koortsstuip is uw kind weer goed aanspreekbaar. Uw kind kan daarna nog enige tijd huilen en onrustig zijn.

Een koortsstuip kan optreden bij kinderen in de leeftijd van 6 maanden tot 5 jaar.”

En ook nog:

• Heeft uw kind een koortsstuip? Leg uw kind op de zij of op de buik met het hoofd omlaag.
• Bel dan direct de huisarts. Die komt meteen.
• Een koortsstuip komt voor bij kinderen van zes maanden tot vijf jaar met koorts.
• De armen en benen gaan heftig schokken en trekken.
• Het kan enkele tot 15 minuten duren en gaat vanzelf over.
• Waarschijnlijk is uw kind daarna suf en niet goed te wekken.
• Het is voor u als ouder heel angstig om mee te maken, maar het kan zelden kwaad.

Ik wil graag bij het laatste beginnen.

Het is niet angstig om mee te maken. Het is afschuwelijk. Het is een van de meest verschrikkelijke dingen die ik heb meegemaakt – en ik heb inmiddels best een lijstje Verschrikkelijke Dingen. Maar als je kind stopt met ademhalen en blauw aanloopt, is dat niet angstig. Het is doodeng en behoorlijk traumatiserend. Die stuipen, die begreep ik. Had het nog nooit eerder gezien, maar wel van gehoord en ik kon verbanden leggen. Maar toen ze “out” ging en ik een (op het zicht) levenloos kind in mijn armen hield, voelde ik geen angst. Blinde paniek, dat was het. Ik heb geschreeuwd, ben de trap af gestormd, heb haar tikken in haar gezicht gegeven om haar weer terug te halen. Geen idee had ik, dat stoppen met ademhalen bij een koortsstuip hoort. Het kan geen kwaad hoor je achteraf, prima, maar dat gevoel van paniek raak je als moeder verrekte moeilijk kwijt.

Anderhalf was ze bij die eerste stuipen; een jaar later had ze ze opnieuw. Toen op het kinderdagverblijf. Ik zie de leidster die haar destijds heeft gevonden nog wel eens. Vijfentwintig jaar werkte ze al in de kinderopvang. Nog nooit zo iets meegemaakt. Ze heeft het er nog steeds over, de roze schoentjes die achter een heg vandaan staken.

En ik raak het ook nog niet echt kwijt. Overmorgen wordt ze zeven jaar. Ze is die “stuipenleeftijd” dus voorbij en heeft sinds die keer op het kinderdagverblijf geen aanval meer gehad. Wel koorts. En elke keer weer schiet ik in een opperste staat van alertheid. Paracetamols in de aanslag. Thermometer binnen handbereik. Nog even checken terwijl ze slaapt. En toch nóg een keertje naar boven. Zelf slapen met één oor open, gespitst op elk geluidje dat uit haar kamer komt.

Het is niet meer nodig. Ze is er overheen gegroeid. Nu ik nog. Jammer dat geen enkele website aangeeft hoe lang dát kan duren…